Bronisław Markiewicz urodził się 13 lipca 1842 roku w Pruchniku, na terenie obecnej Archidiecezji Przemyskiej jako szóste dziecko z jedenastu Jana Markiewicza, burmistrza Pruchnika, i Marianny Gryzieckiej. W domu rodzinnym otrzymał bardzo staranne wychowanie religijne. Pomimo tego, w okresie nauki w gimnazjum w Przemyślu, przeżył załamanie w wierze spowodowane silnym duchem antyreligijnym panującym w środowisku szkolnym. Owe młodzieńcze trudności w wierze udało mu się szybko przezwyciężyć odzyskując pogodę ducha i wewnętrzny pokój. W 1863 roku, po uzyskaniu świadectwa dojrzałości, wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. Ukończywszy studia, dnia 15 września 1867 roku został wyświęcony na kapłana. Po sześciu latach pracy duszpasterskiej w charakterze wikariusza w Harcie i w Katedrze w Przemyślu, chcąc lepiej przygotować się do pracy z młodzieżą, podjął studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W roku 1875 został mianowany proboszczem w miejscowości Gać a dwa lata później Błażowej. W roku 1982 powierzono mu wykłady z teologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu.
Czując się powołanym do życia zakonnego, w listopadzie 1885 roku wyjechał do Włoch. Tam wstąpił do Zgromadzenia Salezjanów i w dniu 25 marca 1887 roku złożył śluby zakonne na ręce św. Jana Bosko. Jako Salezjanin wypełniał z oddaniem i gorliwością zadania powierzone mu przez przełożonych, jednak z powodu surowego trybu życia ks. Markiewicz zachorował na gruźlicę płuc. Stan jego zdrowia był ciężki, uważano go za bliskiego śmierci. Powróciwszy do zdrowia 23 marca 1892 roku, za zezwoleniem przełożonych, powrócił do Polski i objął funkcję proboszcza w Miejscu Piastowym. Ksiądz Bronisław Markiewicz idąc za duchem św. Jana Bosko, oprócz zwyczajnej działalności parafialnej, poświęcił się formowaniu młodzieży biednej i opuszczonej. Otworzył w Miejscu Piastowym zakład wychowawczy, który przygotowywał młodzież do przyszłego samodzielnego życia. W tym też celu założył nowe Zgromadzenia zakonne oparte na duchowości św. Jana Bosko. Zgromadzenia Św. Michała Archanioła zostało zatwierdzone dopiero po jego śmierci: gałąź męska w 1921r., a gałąź żeńska w 1928 roku.
Całkowite poświęcenie się dzieciom, heroiczne zaparcie się samego siebie oraz ogrom pracy przyczyniły się do wyczerpania sił ks. Markiewicza i do całkowitej utraty zdrowia, już i tak bardzo nadszarpniętego poprzez chorobę przebytą we Włoszech. Wszystko to doprowadziło do zakończenia jego pielgrzymki doczesnej, które nastąpiło dnia 29 stycznia 1912 roku.
Przełożeni obydwu Zgromadzeń Św. Michała Archanioła zwrócili się z prośbą do Biskupa Przemyskiego o rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego, którego pierwsza sesja odbyła się w 1958 roku. Po dopełnieniu wszystkich przewidzianych aktów prawnych, dnia 2 lipca 1994 roku, w obecności Ojca Świętego Jana Pawła II, został ogłoszony Dekret o heroiczności cnót ks. Markiewicza. Został beatyfikowany 18 czerwca 2005 roku w Warszawie